معرفی سریال آفیس؛ تجربه زندگی با دوست داشتنی ترین آدم های جهان - وبلاگ آریابلاگ

به گزارش وبلاگ آریابلاگ، همه چیز از دهه 90 آغاز شد، یعنی وقتی ریکی جرویس و استیون مرچنت کارمند بودند و در اداره هایشان روزهای ملال آوری را می گذراندند. همین روزهای کسالت بار اداری، جرقه ساخت سریالی را در ذهنشان زد درباره کارمندهای بامزه و عجیب و غریب یک اداره که زیر دست رئیسی کار می کردند که چهل سالش بود ولی شخصیت یک نوجوان کم طاقت را داشت. سریال آفیس برای BBC ساخته شد و چند سال بعد، گرگ دنیلز تصمیم گرفت نسخه ای آمریکایی از آن بسازد با بازی استیو کارل و جمعی از چهره های جدید. به این ترتیب سیت کامی خلق شد که حالا یکی از مهم ترین و دوست داشتنی ترین و جایزه دار ترین سریال های کمدی است و حتی کتابی درباره اش چاپ شده تحت عنوان آفیس: ماجرای ناگفته بهترین سیت کام دهه 2000.

ریکی جرویس و استیون مرچنت سنگ بنای اثری را گذاشتند که پیروز شد از کسالت و ملال، جذابیت و زندگی و عشق و خنده خلق کند. جرویس در همین کتاب می گوید: می گفتند اگر لحظات کسل نماینده و ملال آور زندگی را حذف کنیم و فقط ماجراها و اتفاق های جذاب را نشان دهیم، می گردد درام. ولی من ذهنم درگیر همین لحظات ملال آور و کسل نماینده بود.

بین سریال بین های ایرانی، آفیس آنطور که حقش است دیده نشده. بیشترا فرندز را دیده اند و هوادار پر و پا قرصش هستند. ولی کافی است چرخی در اینترنت بزنید، حتما با پدیده قدیمی و محبوبی به اسم meme آشنایی دارید. درصد بالایی از سوژه های میم ها از لحظات و شخصیت های آفیس الهام گرفته اند. هواداران و هواداران بیشماری دارد و هنوز و بعد از گذشت 15 سال، جادویش را از دست نداده. حتی چندی پیش و با انتشار در نتفلیکس، پیروز شد به یکی از پر بیننده ترین سریال های این پلتفرم تبدیل گردد.

اگر دنبال یک سریال کمدی درجه یک می گشت که شوخی هایی هوشمندانه و باحال دارد و تعدادی از به یادماندنی ترین شخصیت های تلویزیون را بهتان معرفی می نماید، یا اگر از سیت کام های معمول و صدای خنده تماشاچی هایشان خسته شده اید، آفیس را ببینید. این سریالی است که بعد از تماشای 9 فصل و گذراندن روزها و شب هایتان با کاراکترهای جذاب و بامزه و دوست داشتنی اش، صندلی به شدت ویژه ای در ذهنتان پیدا خواهد نمود.

در ادامه می بینیم چه عواملی آفیس را به سریالی منحصر به فرد تبدیل کرد.

مایکل اسکات (بازیگر: استیو کارل)

هر چقدر از این رئیس پر جنب و جوش، مهربان، نابالغ و شدیدا دوست داشتنی بنویسیم، باز هم اندازه دیدن چهره استیو کارل که با چشم های براقش به دوربین زل زده گویا نیست. چشم هایی که همزمان شیطنت و مهربانی و تنهایی و آسیب پذیری را بهمان منتقل می نماید.

شاید بهترین قدم برای شناخت مایکل اسکات، توصیف یکی از صحنه های فصل 2 باشد: کارمندهای اداره فرزندانشان را آورده اند که یک روز را در کنارشان در دفتر بگذرانند. مایکل همه را جمع می نماید و فیلمی از بچگی هایش نشانشان می دهد، که در یک برنامه کودک شرکت نموده بود و در آن عروسکی از او می پرسد وقتی عظیم شد می خواهد چه کاره گردد. مایکل خردسال در جواب می گوید دلم می خواد ازدواج کنم و صد تا بچه داشته باشم، تا اینجوری صد تا دوست داشته باشم و دیگه هیچکی بهم نگه باهام دوست نمیشه.

همان کودک حالا عظیم شده، و هنوز تمام کوششش این است که با همه دوست گردد، که همه دوستش داشته باشند. ولی نمی داند چطور، نمی داند باید چه کار کند که اطرافیانش او را دوست داشته باشند. برای همین هر کاری می نماید جواب عکس می گیرد. از شوخی های زننده که همه را معذب می نماید گرفته تا سر و صدا کردن ها و کوشش های مذبوحانه برای صمیمی شدن، همه و همه فقط فریادهای همان کودک است که می خواهد عضو یک گروه باشد، دوست داشتنی گردد و صد تا رفیق داشته باشد.

چنین کاراکتری خیلی لبه تیغی است، و هر بازیگری از پس به تصویر در آوردنش بر نمی آمد. اینجاست که جادوی استیو کارل و چشم های مهربانش خودش را نشان داد. به قول نویسنده های سریال، استیو کارل مایکل را جوری اجرا کرد که شبیه بچه ای معصوم شد، کسی که ممکن است کلی خرابکاری به بار آورد و اعصاب همه را خرد کند، ولی هیچوقت نمی توانید از او متنفر شوید.

استیو کارل درباره اش می گوید: مایکل اسکات عمدا خودش و شخصیتی که دارد را نادیده می گیرد. نمی خواهد قبول کند چجور آدمی است و چقدر تنهاست. چون اگر حتی لحظه ای متوجه خودش و کارهایی که می نماید گردد، مغزش منفجر می گردد.

در طول سریال، و هفت فصلی که استیو کارل همراه آفیس ماند، فراز و نشیب های زیادی را با او از سر می گذرانید. ذره ذره و قسمت به قسمت، مایکل اسکات ابعاد بیشتری از خودش نشان می دهد. می فهمیم همین اشتیاقش برای صمیمی شدن با آدم ها باعث شده در گذشته یکی از بهترین فروشنده ها باشد، و حالا هم که مدیر شعبه شده، به طرز غریبی داندر میفلین شعبه اسکرنتون را همواره سودآورترین شعبه حفظ نموده. خب مگر چندتا رئیس می شناسید که تاریخ تولد همه کارمندانش را بداند؟ یا برای این که دلشان از تعطیلی احتمالی شرکت و بیکار شدن نلرزد، کل روز یک بازی راه بیندازد و خودش را به آب و آتش بزند تا حواسشان پرت گردد؟ مایکل چون مدیر شعبه است به اداره نمی آید، هر روز به آن جا می رود تا خانواده اش را ببیند.

مایکل اسکات خودش را پدر کارمندانش می داند. در واقع داندر میفلین شعبه اسکرنتون فقط یک اداره نیست، خانه ای است شلوغ و پر سر و صدا و با بچه هایی از همه رنگ. خب آدم برای خانواده اش حاضر است هرکاری کند. درست است مدام دعوایشان می گردد، حوصله شان سر می رود و با تصمیمات و کارهای مایکل (پدر) مشکل دارند، ولی در نهایت کنار هم اند و شعبه اسکرنتون را تا آخر سر پا نگه می دارند. و رمز پیروزیت مایکل اسکات دقیقا در همان ضعف های عمیق و ناراحت نماینده اش نهفته است. هر رئیس دیگری بود، خودش را بالا می گرفت و در دفترش را می بست و کسی را تحویل نمی گرفت. ولی مایکل اسکات، همانطور که خودش می گوید، در درجه اول یک دوست است، و بعد رئیس.

باور کنید اغراق نیست اگر بگوییم بعد از تماشای فصل های مختلف سریال، کار کردن در داندر میفلین شعبه اسکرنتون به آرزویتان تبدیل می گردد و مایکل اسکات به عنوان یکی از محبوب ترین کاراکترها برای همواره در ذهنتان می ماند.

تاثیر مایکل اسکات به حدی عمیق است که در فصل هفتم، وقتی استیو کارل در یکی از غم انگیزترین اپیزودهای سریال برای همواره با سریال خداحافظی می نماید، مخاطب در یک دلتنگی همیشگی رها می گردد. و این دلتنگی چیزی نیست که در قاب تلویزیون محدود شده باشد. هنگام فیلمبرداری آخرین سکانس های استیو کارل، بازیگرها که پیوند عاطفی شدیدا عمیقی با او پیدا نموده بودند نمی توانستند جلو اشک هایشان را بگیرند و مدام مجبور می شدند صحنه ها را تکرار نمایند. آن اداره، آن دفتر و آدم هایش نه تنها در قصه و دنیای سریال، بلکه در واقعیت و برای بازیگرها هم تبدیل به خانواده شده بود. و رفتن پدر برای بچه های سردرگمی که بدون حضور او انگار تمام جادو و سرخوشی شان محو می گردد، هیچوقت راحت نیست.

دوایت شروت (بازیگر: رین ویلسون)

دوایت کی. شروت یکی از عجیب ترین و نادرترین موجوداتی است که در زندگی تان خواهید دید. شبیه روباتی است که دیوانه ترین دانشمند دنیا ساخته باشدش. زندگی اش در قانون مندی و رعایت مقررات، کوشش برای رسیدن به مدیریت شرکت و صد البته مزرعه چغندرش خلاصه شده. برای رسیدن به اهدافش از هیچ کار محیرالعقولی سر باز نمی زند. اگر سر راهش قرار بگیرید با بی رحمی از رویتان رد می گردد،خشک و جدی است و حس شوخ طبعی اش در حد نباتات هم نیست، ولی بیشتر شبیه بچه ای است که هیچ چیزی از دنیا و آدم هایش نمی داند.

تصور کنید ادوارد دست قیچی به جای این که روحیه ای لطیف و مهربان داشته باشد، با سیستم فکری پرورش یافته توسط خانواده ای شبه نازی، و بدون این که ذره ای تعامل با دنیای بیرون داشته باشد، به ناگاه وارد دنیا ما می شد. دوایت همه را خطر و تهدید بالقوه می بیند. فرق بین شوخی و اقدام خصمانه را نمی فهمد و فکر می نماید در دنیایی وحشی است، که قانون جنگل بر آن حاکم است. باید همواره آماده باشد و حملات مختلف را دفع کند.

در طول سریال کم کم خصلت های انسانی درونش شکل می گیرد و حتی عاشق هم می گردد. این لایه خشن و وحشی که کنار می رود، با همان کودک وحشت زده طرف می شویم و می فهمیم که بر خلاف ظاهر خشن و بی حسی که از خودش نشان می دهد، به شدت آسیب پذیر و شنماینده است و وقتی دلش می شکند دلتان می خواهد بغلش کنید. برای همین داندر میفلین تحت مدیریت مهربان ترین رئیس دنیا بهترین جای ممکن برای او می گردد. مایکل که روحیه ی عجیب و قدرت طلب دوایت را درک نموده، سمتی خیالی به وجود آورده و دوایت را به عنوان نفر دوم شرکت گذاشته، تا فقط این حس او را قانع کردن کند. دوایت هم با تمام وجودش این سمت را جدی می گیرد.

خانه اصلی دوایت همواره همین شرکت بوده، و آدم هایش هم خانواده واقعی او. با این که هیچوقت اقرار نمی نماید، ولی عمیقا همه شان را دوست دارد و عزیزشان نگه می دارد، و برای حفظ امنیتشان از به کار بردن هیچ سلاحی نمی ترسد.

جیم و پم (بازیگران: جان کرازینسکی و جنا فیشر)

در طول 9 فصل سریال، رابطه جیم و پم و فراز و نشیب های داستان عاشقانه شان از پیرنگ های اصلی و دنباله دار آفیس بود. احتمالا کمتر زوجی را دیده باشید که از همان دقایق اول حس کنید همه چیزشان به هم می آید. شیمی بی نظیر بین جان کرازینسکی و جنا فیشر به قدری خوب در آمده که باورتان نمی گردد این دو در زندگی های واقعی شان با کسانی دیگر ازدواج نموده باشند. جیم و پم استاد طراحی prank اند، یک مدل شوخی و شیطنت که احتیاج به برنامه ریزی و اجرای عملی دارد. 90 درصد این شوخی ها را هم بر سر دوایت هوار می نمایند و همین باعث شده دوایت جیم را (مغز متفکر بیشتر این شوخی ها) دشمن خونی خودش بداند.

جیم (و تا حدودی پم) یک جورهایی نماینده تماشاچی در سریال هم هستند. واکنش هایشان در برابر اقدام های عجیب و غریب و خنده دار مایکل و دوایت و نگاه هایی که به دوربین می اندازند، هم بامزگی موقعیت ها را بیشتر می نماید و هم به واقع گرایی ماجراها می افزاید.

گفتیم مایکل شخصیت تنهایی است که نمی داند چطور با آدم ها رفتار کند تا دوستش شوند، و اغلب آدم های مقابلش دچار سو تفاهم می شوند. ولی جیم و پم انگار تنها کسانی هستند که موقعیت پیچیده او را درک می نمایند. رابطه جیم و پم با مایکل در طول فصل های مختلف سریال به تکاملی جذاب می رسد و ما همراه آن ها درکی عمیق تر از شخصیت مایکل پیدا می کنیم. همین ماجرا در خصوص دوایت هم تکرار می گردد. رابطه آن ها با این موجود غریب و بامزه فقط در شوخی هایشان خلاصه نمی گردد. حواسشان هست وقتی حالش خراب می گردد یا دلش می شکند، سر حالش بیاورند و مراقبش باشند. از همان شوخی ها استفاده نمایند تا از افسردگی در بیاید و دوباره به همان روبات شکست ناپذیر تبدیل گردد.

در یک کلام، انسان های به غایت مهربان و بامزه ای هستند، از آن آدم هایی که دوست دارید در کنارشان وقت بگذرانید و آخر هفته ها مهمان خانه تان شوند.

نویسنده ها، و شخصیت های فرعی

این یک سریال کمدی است و خب داشتن موقعیت های کمیک از بدیهیاتش است. ولی وجه تمایز آفیس واقعی بودن آدم هایش است که باعث شده موقعیت های کمیک و شوخی هایش تاثیر بیشتری داشته باشد. در واقع شوخی های این سریال به صرف شوخی نوشته نشده اند، و شخصیت پردازی ها و فرایند داستانی فدای خنده دریافت از تماشاچی نمی گردد. نویسنده های سریال (که چندتایی شان جزو بازیگرانش هم هستند) حواسشان به تک تک کاراکترها هست. حتی فرعی ترین شان هم فرصت کافی پیدا می نمایند تا بشناسیمشان و دوستشان داشته باشیم، و آفیس از حیث شخصیت های فرعی به یاد ماندنی هیچ چیز کم ندارد.

کجا غیر از آفیس می توان موجود حیرت انگیزی مثل کرید برَتون پیدا کرد؟ پیرمردی مرموز و افسانه ای که در دنیا و دوره تاریخی مخصوص خودش زندگی می نماید و معلوم نیست از کجا آمده. یا استنلی هادسون که تنها با نگاه هایش می تواند از خنده روده برتان کند؟

در طول سریال شخصیت های جدیدی اضافه می شوند که برخی هایشان در ابتدا نچسب و حتی شاید نفرت انگیز به نظر برسند. ولی وقتی جلو تر می رویم و با ابعاد بیشتری از شخصیت شان آشنا می شویم، می فهمیم نفرتمان از بین رفته و جای خودش را به دلسوزی و حتی علاقه داده. این رویکردی است که در کلیت سریال جاری است. همانطور که مایکل اسکات باور دارد، داندر میفلین شعبه اسکرنتون خانه ای گرم و صمیمی است برای هر کسی که حس می نماید جایی در این دنیا ندارد.

ساختار مستندنما

آفیس به سبک و سیاق ریلیتی شوها ساخته شده. ماجرا از این قرار است که گروهی مستندساز تصمیم گرفته اند از زندگی و کار تعدادی کارمند که در شرکت کاغذ کار می نمایند فیلمی تهیه نمایند که ساختش نزدیک ده سال طول می کشد. این مسئله از چند جهت به واقعی تر شدن موقعیت های سریال و حس و حال آدم هایش یاری نموده. در لایه اول همه شخصیت ها یک جور خودآگاهی دارند و حضور دوربین را به رسمیت می شناسند، رو به دوربین صحبت می نمایند و از خودشان می گویند، گاهی زیرزیرکی نگاهی می اندازند، و گاهی هم برای خودنمایی کاری می نمایند. اما تیم فیلمبرداری به همین ها قانع نیست، در موقعیت های مختلف سریال متوجه می شویم که این تیم مستندساز از لحظاتی مخفی که کاراکترها هم از آن خبر ندارند هم فیلم می گیرند.

• معرفی سریال های خوب؛ چرا باید پیکی بلایندرز را ببینیم؟

به این صورت است که با جنبه های مختلف هر کدام از آدم های آفیس آشنا می شویم. حس نمی کنید کسی بازی می نماید، واقعا انگار مشغول تماشای یک ریلیتی شو هستید و این ها واقعا کارمندان یک شرکت توزیع کاغذ، با همان اندازه از خودآگاهی و واقع نمایی. بازی های خیلی خوب بازیگران (در صدرشان استیو کارل، که با قابلیت های استثنایی اش طیف وسیعی از حالات چهره، تن صدا و بازی های زیرپوست را به نمایش گذاشته) هم به این جریان یاری نموده و هیچ وقت حس نمی کنید اثری نمایشی است. برای همین در آفیس آدم هایی واقعی و ملموس و گوشت و خون دار خلق شده اند که از وقت گذراندن با آن ها لذت می برید و دوست دارید هر روز سراغشان بروید.

به همین خاطر وقتی به انتهای سریال می رسید، دلتنگی سنگینی درونتان شکل می گیرد و حس می کنید باید با جمعی از صمیمی ترین و عزیزترین دوستانتان خداحافظی کنید.