خرج کردن دانگی از کی در تهران رسم شد؟، مسجد و سه راه دانگی کجاست؟ - وبلاگ آریابلاگ

به گزارش وبلاگ آریابلاگ، کوچه دانگی، سه راه دانگی، مسجد دانگی، کاروانسرای دانگی. این ها نام هایی است نشسته بر تن بعضی از مکان ها و خیابان های مرکز، به ویژه جنوب آن.

به گزارش همشهری آنلاین، اهالی درباره وجه تسمیه این مکان ها و نام ها اطلاعات متناقضی می دهند: چون چند نفر جمع می شدند و با هم پول ساخت جایی را می دادند پسوند نام آن مکان می شد دونگی، مثلاً مسجد دونگی (مسجد پامنار) یا کوچه دونگی، اما ماجرای شنیدنی تر و به واقعیت نزدیک تر همان است که جعفر شهری در کتاب طهران قدیم آورده و به صراحت گفته که داستان کاروانسرا یا سه راه دانگی از کجا آب می خورد.

در انتهای پامنار، 200 متر مانده به شرق، کاروانسرایی بود که اهالی یکی از شهر ها وقت مسافرت از شهرستان به تهران آنجا سکونت می کردند. بعد از اینکه مدتی از آمد و شد آن ها به تهران گذشت، کم کم کاروانسرا به کاروانسرای دانگی و سه راهی که در نزدیکی آن بود به این نام شهره شد. اما داستان این تغییر نام به بعد از وزارت مستوفی الممالک که تفرشی الاصل بود مربوط می گردد. تفرشی ها بعد از وزیر شدن همشهری شان بیشتر از قبل در پی کسب دانش رفتند و اغلبشان لقب میرزا را با نام خود یدک می کشیدند.

خلاصه اینکه میرزاتفرشی ها کم کم به تهران می آیند تا به واسطه سوادشان شغلی برای خود دست و پا نمایند. منتهی، چون پول کافی برای خرید لباس نداشتند تا با سرو وضعی آراسته در پی شغل درخور بروند هر 10 نفر با هم هم خرج می شدند. یعنی با هم پول مساوی می گذاشتند و در سفر با هم همراه بودند و وقتی به تهران می رسیدند یک دست لباس مرتب از عبا و کفش تا یک کلاه مقوایی می خریدند و هر روز یکی با این لباس که دانگی خریده بودند دنبال کار می رفت و بعد که کار پیدا می کرد لباس از نو قیمت گذاری و سهم طرفی که کار پیدا نموده بود پرداخت می شد و تا آخر... این رسم، چون باعث دوستی بین تفرشی ها می شد کم کم به مذاق تهرانی ها خوش آمد و آن ها هم دانگی خرج کردن را در پیش گرفتند.. از آن موقع این سه راه، کاروانسرا، و... به دانگی معروف شد و هنوز هم به آن دانگی می گوییم.