تهرانی ها طاقت گرما نداشتند، وقتی مرکز تخلیه می شد - وبلاگ آریابلاگ

به گزارش وبلاگ آریابلاگ، ارنست اورسل توریست بلژیکی عصر قاجار در سفرنامه خود از تهرانی هایی نام می برد که به محض اینکه گرمای طاقت فرسای تابستان آغاز می شد سفر ییلاقی خود را آغاز می کردند.

برخی از خانواده ها به طور دسته جمعی چادر هایی را در کنار رود لار و یا کوهپایه های دماوند علم می کردند و هفته ها آنجا می ماندند و برخی دیگر به دهکده های اطراف تهران و روستا های محدوده امامزاده داوود (ع) رفته و تا خاتمه گرمای تابستان آنجا می ماندند.

به گفته ارنست اورسل سفرا و سایر وابستگان سیاسی هم از این سنت مستثنا نبودند. روس ها در محله زرگنده و انگلیسی ها در محله قلهک اقامتگاه تابستانی داشتند و در این میان کاردار فرانسه هم اغلب خانه ای در محله تجریش اجاره می کرد.

همسر وزیرمختار انگلستان مری وولف شیل در خاطراتش در اوایل دوره ناصری در خردادماه سال 1229 شمسی چنین نوشته است: بااینکه تهران در ارتفاع سه هزارپا از سطح دریا قرار گرفته است، ولی تابش خورشید به قدری ایجاد گرما می کند که باید برای فرار از آن به منطقه ها کوهستانی پناه برد… تا ماه آینده نیز تقریباً نیمی از جمعیت تهران به همین ترتیب به ییلاق های دامنه کوه مهاجرت خواهد کرد تا از هوای نامطبوع تهران در امان باشند، چون مرکز مملکت در این فصل به هیچ وجه قابل زندگی نیست.

تجریش

توریست ایتالیایی مادام کارلا سرنا در سفرنامه اش در سال 1256 شمسی نیز نوشته است: شهر تهران که در وسط دشتی بی آب وعلف قرارگرفته است هیچ گونه سایبانی ندارد. در تابستان جمعیت فعلی تهران تقریباً هشتاد هزار نفر و در زمستان دویست هزار نفر است؛ اما این تخمین قطعی نیست و مانند همه نواحی مشرق زمین دستیابی به اطلاعاتی دقیق در این موارد سخت است.

شمیران و روستاهایش بیشترین توریستان و مسافران تابستانی را داشت. البته، چون وسایل نقلیه سریع السیر وجود نداشت بیشتر مردم به قلهک و زرگنده می رفتند و رفتن به تجریش، دربند، دز آشوب، دروس، رستم آباد، نیاوران و گردشگاه های دیگر به همه کس نمی رسید.

سفر به امام زاده داوود (ع)

تجریش، لواسان، طالقان، فشم، کن و سولقان، افجه، آهار و شکراب، برغان، شهرستانک، وردیج و واریش، برگ جهان، زرین دشت، خور، کرکبود، کند علیا، آبنیک وایگل از مشهورترین ییلاق های اطراف تهران به حساب می آمدند که این روز ها نیز توریستان زیادی را پذیرا می شوند.

سفر به امامزاده داوود (ع) که در دوران قاجار به یکی از عادات تهرانی ها تبدیل شده بود از اوایل اردیبهشت رونق می گرفت و اهالی تهران برای زیارت و سیاحت معمولاً شب را در فرحزاد می گذراندند و صبح روز بعد با کمک قاطرچی ها به امامزاده می رفتند. این امر اختصاص به طبقه خاصی هم نداشت و تقریباً بیشتر تهرانی ها این کار را می کردند. بیشتر مسافران هفته ها در این روستا می ماندند و از هوای مطبوع در جوار امامزاده لذت می برند.

منبع: همشهری