چرا برخی افراد همواره دیر می نمایند؟ - وبلاگ آریابلاگ

به گزارش وبلاگ آریابلاگ، دیرکردن عادتی است که انگار بعضی ها نمی توانند آن را از سرشان بیندازند. همگی ما کسی را می شناسیم که انگار هرگز وقت شناس نیست، چه در رسیدن به قرار ناهار عاشقانه و چه در رسیدن به جلسه کاری. اما آیا می توان علت دیرکردن همیشگی بعضی افراد را پیدا کرد؟

به نوشته لایوساینس، متخصصان می گویند شاید عادت دیر کردن در چند عامل ریشه داشته باشد؛ از جمله درک فرد از مفهوم زمان، مدیریت زمان و شخصیت فرد.

هوگو اسپایرز، استاد علوم شناختی اعصاب در یونیورسیتی کالج لندن و از نویسندگان مقاله ای که سال 2017 در نشریه هیپوکمپوس منتشر شد، در مصاحبه با لایوساینس گفت: احتمالا سازوکاری در مغز هست که موجب می گردد برخی افراد دیر به جلسات و قرار ها برسند؛ زیرا زمان رسیدن را کمتر از وقتی که واقعا طول می کشد تا برسند، در نظر می گیرند.

به گفته اسپایرز، هیپوکمپوس ناحیه ای از مغز است که در درک برخی جنبه های زمان مانند یاد آوری زمان انجام کاری و برآورد مدت زمانی که هر کار طول می کشد، نقش دارد. پژوهشی که در نشریه مرور علوم اعصاب نیچر (Nature Reviews Neuroscience) منتشر شد، نشان می دهد سلول های عصبی هیپوکمپوس نقش سلول های زمانی را بازی می نمایند که در درک و خاطره ما از رویداد ها اثر دارند؛ اما اینکه چرا برخی افراد دائما زمان را کمتر از اندازه واقعی برآورد می نمایند، دقیقا معین نیست.

یکی از عوامل شاید اندازه آشنایی ما با یک مکان خاص باشد. اسپایرز برای پژوهش سال 2017 خود از 20 دانشجو که تازه ساکن لندن شده بودند، خواست نقشه منطقه ای را که دانشکده شان در آن قرار داشت، بکشند و زمان رسیدن به مقاصد مختلف را تخمین بزنند. اگر دانشجویان منطقه ای را خوب می شناختند، برآورد مکانی آنان تقویت می شد، اما هرچه به محیط آشناتر بودند زمان رسیدن را کوتاه تر برآورد می کردند. اسپایرز گفت: اگر با جایی آشنا باشیم، کم کم زحمت تردد به آنجا را کمتر در نظر می گیریم.

در برخی موارد، افرادی که دیر می نمایند ممکن است برای کار های غیرمرتبط به رفتن از جایی به جای دیگر، مانند حاضرشدن صبح ها برای بیرون رفتن، زمان کافی در نظر نگیرند. پژوهشی که در نشریه حافظه و شناخت (Memory & Cognition) منتشر شد، نشان می دهد ما بر اساس زمانی که فکر می کنیم کاری در گذشته طول کشیده است، زمان ها را تخمین می زنیم، اما خاطرات و درکمان همواره دقیق نیستند.

امیلی والدوم، استادیار دانشگاه کمپبل واقع در کارولینای شمالی و نویسنده اصلی پژوهشی که سال 2016 در نشریه کلیات روانشناسی تجربی (Journal of Experimental Psychology: General) منتشر شد، در مصاحبه ای ایمیلی با لایوساینس گفت: اگر در اجرای کاری تجربه زیادی داشته باشیم، بیشتر محتمل است زمان لازم برای آن کار را کمتر از حد لازم تخمین بزنیم. والدوم در این تحقیق دریافت عوامل محیطی مانند موسیقی می توانند درک ما از زمان را دچار اختلال نمایند.

والدوم مخصوصا نشان داد برخی افراد هنگام پاسخگویی به سوالات اطلاعات عمومی، بسته به تعداد ترانه هایی که در پس زمینه برایشان پخش می شد، زمان لازم برای این کار را اشتباه تخمین زدند. جوان تر ها در صورت شنیدن چهار ترانه کوتاه در مقایسه با وقتی که دو ترانه بلندتر می شنیدند، بیشتر احتمال داشت زمان لازم را زیادتر تخمین بزنند. اما این عامل ظاهرا بر درک افراد مسن تر از زمان اثری نداشت.

عامل محیطی دیگر شاید شلوغی باشد. در پژوهشی که سال 2012 در نشریه واقعیت مجازی (Virtual Reality) منتشر شد، پژوهشگران از شرکت نمایندگان خواستند مدت زمان سفر شبیه سازی شده با مترو را در حالت های شلوغ و خلوت تخمین بزنند. آنان دریافتند تردد در محیط های شلوغ این حس را می دهد که 10 درصد بیشتر از سفر در محیط های خلوت تر زمان برده است و آن را به ناخوشایند بودن این تجربه مرتبط دانستند.

شخصیت نیز در دیر کردن نقش دارد. والدوم گفت برخی ویژگی های خاص شخصیتی مانند وظیفه شناسی کمتر می تواند موجب گردد برخی افراد کار هایی را که از قبل برایشان برنامه ریزی نموده بودند، یادشان برود.

او معیار دیگری را که شاید در وقت شناسی فرد موثر باشد، توان انجام چند کار در آن واحد می داند. پژوهشی که در نشریه پیشرفت های روانشناسی شناختی (Advances in Cognitive Psychology) منتشر شد، نشان داد افرادی که هم زمان چند کار را پیش می برند، کمتر محتمل است سایر کار های برنامه ریزی شده به موقع یادشان بیاید و انجامش دهند.

والدوم گفت: برترین برنامه ریزی ها هم ممکن است صرفا به خاطر آنکه هوش و حواسمان دیگر برای اجرای موفقیت آمیز آن کار ها ظرفیت ندارد، با شکست روبرو گردد.

گریس پیسی، نویسنده کتاب دیر شد! راهنمای وقت نشناس ها درباره چرایی دیر کردن و چگونگی تغییر این عادت (انتشارات پانچ لاین، 2020) در مصاحبه با لایوساینس گفت که دیرنمایندگان گاهی خودشان به این ویژگی که دارند مطلع نیستند؛ زیرا افرادی که همواره از برنامه زمانی خود عقب اند به خود و دیگران می گویند می توانند وقت شناس باشند؛ می توانیم وقتی موضوع مهم باشد وقت شناس باشیم. وقتی دیر کردنمان عواقب بدی مانند از دست دادن پرواز داشته باشد..

اما در غیاب مهلت زمانی معین، این افراد اغلب زمان را گم می نمایند. در مقاله ای مروری که سال 2019 در نشریه دیده بان علوم پزشکی (Medical Science Monitor) منتشر شد، آمده است که افراد مبتلا به اختلال بیش فعالی-کم توجهی (ای دی اچ دی) ممکن است در درک و برآورد گذر زمان با مشکل روبرو باشند.

برخی افراد هم در وقت شناسی مشکل دارند، زیرا عمدا کار ها را عقب می اندازند. فوشیا سیروآ، استاد روانشناسی دانشگاه دورهام انگلستان، در مصاحبه با لایوساینس گفت: همواره دیر کردن می تواند از نشانه های پشت گوش انداختن کار ها باشد. به گفته سیروآ، پشت گوش انداختن کار معمولا در داشتن رابطه عاطفی سخت با آن کار ریشه دارد.

پیسی می گوید تفاوت میان پشت گوش انداختن و دیر کردن این است که دومی بر روابط ما با دیگران اثر می گذارد: افرادی که ما را کسی می دانند که همواره دیر می نماید، همان هایی اند که برای ما بیشترین اهمیت را دارند؛ پس وقتی می گوییم اگر موضوع مهمی در بین باشد می توانیم وقت شناس باشیم، ممکن است خیلی ناراحتشان کنیم.

حال ببینیم افرادی که همواره دیر می نمایند برای به موقع رسیدن به قرار ها و پرهیز از نومید کردن دوستان و عزیزانشان چه می توانند بنمایند. پیسی که خود را وقت نشناس معرفی می نماید، پیشنهاد تنظیم زنگ گذاشتن ساعت و هشدار اعلان کار ها روی موبایل را مطرح می نماید. یکی دیگر از راه چاره هایی که امتحان نموده، این است که مهلت کار ها را پیش از موعد مقرر بگذاریم: کلک محبوبم این است که با خودرو بروم دنبال کسی. بدین ترتیب باید برای ملاقات با او در موعد معقول برنامه ریزی کنم.

منبع: ایندیپندنت